รำพึงมากับลมฝน

25 ธค.51
โดย นารีแดง

ตอนนี้เรานั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน นั่งมองสายฝนฟุ้งขาวพรมใบไม้ใบหญ้าและฉากอาคารเบื้องหน้า
สวย สดชื่น ไม่ชัดตา
บางครั้งความแจ่มชัดก็ทำให้เรารู้สึกถึงความสวยอีกแบบ อบอุ่นใจไปอีกแบบ
แต่ความไม่ชัด ในขณะนี้ เวลานี้ ก็สวยดี
ไอฝนอาจจะทำให้เราเหน็บหนาวและไม่มั่นคงอยู่บ้าง แต่จะเป็นไรไป
จะเป็นไรไป...ใช่ไหม


I do in love with life…เรากำลังลุ่มหลงในชีวิต
ลองค่อยๆขยับขยายหัวใจให้กว้าง แล้วจะไม่มีอะไรที่เรารับไม่ได้ ไม่มีอะไรน่ากลัวเกินไปสำหรับใจ
คนเราเป็นโลก โลกหนึ่งเสมอ อยู่ที่ว่าในโลกใบนั้น เราบรรจุอะไร แล้วเราเปิดรับอะไร
ที่ผ่านมา โลกของเรามีอะไรบรรจุ อัดแน่นเสียจนเต็ม เต็มไปด้วยแรงใฝ่ฝันปรารถนา เต็มไปด้วยความคาดหวังนานา เมื่อเราลองขยับขยายพื้นที่ของใจ พื้นที่ในโลกใบหนึ่งนี้ดู เราพบว่ามันมีอะไรเพิ่มเติมขึ้นได้ รับอะไรเพิ่มได้มากมายยิ่งนัก

รับคำติฉินนินทาก็ได้ รับความเห็นข้อแนะนำที่บั่นทอนกำลังใจ ความเห็นที่ดูสวนทางและตัดรอนความหวังของเราได้ รับความหวาดระแวงแคลงใจ และความไม่พึงพอใจ ได้ทั้งสิ้น

รับนะคะ รับและดูด้วยความใส่ใจ พิจารณาและวางลงไป
ไม่จำเป็นที่ต้องกักเก็บ ไม่จำเป็นที่ต้องกอดรัดมันไว้
แต่ก็อย่าละเลย เมินเฉย หรือปิดประตูใส่

โลกใบนี้จะได้มีอะไรที่หลากหลาย มีวัชพืช มีแบคทีเรีย มีไส้เดือนและหนอนน้อยที่ช่วยให้ชีวิตอื่นได้สมดุล
ดอกไม้งามได้อย่างไร หากปราศจากมูลสัตว์และแดดจ้า
ดวงตาจักรับรู้เพียงแสงแดดโดยไม่รู้จักเงาทาบทาได้ กระนั้นหรือ