หากความกลัวเป็นส่วนหนึ่งของหนทางสู่การตื่นรู้แล้ว
ข้าขอนั่งเฝ้ารอคอยความกลัวที่จะย่างกรายเข้ามาเยือนอีกครั้งแล้วครั้งเล่า
อย่างมิหวั่นเกรง ราวกับเด็กน้อยรอคอยอาหารมื้อต่อไป
อนิจจา... ข้าปฏิเสธเจ้าเรื่อยมาด้วยความประหวั่นพรั่นพรึง รังเกียจเดียดฉันท์
ราวกับเป็นคนแปลกหน้าที่ห่างเหิน ไร้ใยดี
ข้าขอโทษที่มิได้ต้อนรับดูแลท่านอย่างสมเกียรติทุกครั้งที่ท่านมาเยี่ยมเยียนหัวใจของข้า
แม้หัวใจข้าตื่นตระหนก ลมหายใจข้าหยาบกระด้างและหอบห้าวทุกครั้งที่ต้องพบเจ้า
แต่นั่นก็บ่งชี้อย่างชัดเจนว่าท่านสำคัญกับข้าเพียงใด
ขอให้ข้าได้ดูแลท่านอย่างทนุถนอมเพื่อว่าข้าจะได้ใกล้ชิดกับเจ้า
เข้าใจเจ้าอย่างที่เจ้าเป็น และรู้จักที่ไปที่มาของเจ้า เพื่อข้าจะได้ฉลาดขึ้น
ด้วยปัญญาที่เจ้านำมาจากโลกแห่งความมืดมิด ที่ที่ข้าไม่รู้จัก และหวั่นเกรงมาตลอด
ขอบคุณที่เจ้าให้โอกาสข้าเรื่อยมา และจะใด้โอกาสข้าอีกร่ำไป
No comments:
Post a Comment