ผมเคยคิดว่า ลูกนี่แหล่ะจะทำให้เราได้เข้าเฝ้าพระเจ้า
เข้าเฝ้าจักรวาล เวลาโมโม่มอง โลกทั้งใบเปิดออก ไม่มีอะไรขวางกั้น
สายตาแห่งความฉงนฉงาย
ดังว่าชีวิตนี้มันน่าสนใจจริง น่าทึ่ง น่าอัศจรรย์ใจ
เป็นสายตาที่ไร้ความกลัว ไร้มลทิน ไร้ความเจ็บปวด
สุกใสเป็นประกายระยิบระยับ
ทำให้พ่อ(ผมเอง)ได้ร้องเพลงกล่อมที่คุณปู่เคยกล่อมตอนพ่อยังเด็กๆ
นอน...ในอ้อมกอดพ่อ
ขวัญชีวิตพ่อเอย
นอน..เนื้อละมุนในอ้อมประคอง
คุ้มกันภัยให้แทนเกราะทอง
ให้น้องนิทราอย่าหมองเลย
เนตรน้องมีประกายดารา
น้องจงนิทรา อย่าลืมตาน้องเลย
หลับเถิดหนา น้องอย่าเผยดวงตาเลย
เพราะตาทรามเชย
จะเย้ยแสงดาวนภาอับไป
ซ่อนแสงเก็บไว้ให้พ่อ
ตื่นนี้ พ่อจะชมชื่นใจ
No comments:
Post a Comment