การได้อยู่เมืองเล็กๆดีดีเหมือนกัน นอกจากไปไหนมาไหนง่ายแล้ว ยังมีกิจกรรมน่ารักๆ ให้ได้ไปด้วย
เมื่อวานได้ไปดูบาสเก็ตบอลท้องถิ่น จัดโดยชมรมคนรักบาสเชียงราย ทำให้เราได้ใช้ชีวิตนอกจอทีวีหรือคอมพิวเตอร์บ้าง ผมเองตอนสมัยเรืยนหนังสือก็ใช้ชีวิตบนสนามบาสไม่น้อย อยู่กับเหงื่อไคล ร่างกายและการเคลื่อนไหวที่ไม่ต้อง "พยายาม" คิดมาก ผมว่ามนุษย์กับแผ่นดิน หรือlandscape มันคุ่กัน จะเดินหรือวิ่งบนดิน ก็เป็นการสร้างความสัมพันธ์ระหว่างเรากับแผ่นดินอีกทางหนึ่ง กีฬาก็เป็นกิจกรรมที่ช่วยบำบัดคนยุคปัจจุบันได้มาก อย่างน้อยร่างกายก็ได้ใช้ศํกยภาพเต็มที่ ช่วยให้จิตใจได้ผ่อนคลายไปด้วย
สมัยเด็กๆ ยุคที่ทีวีมีเพียงช่องสองช่อง คอมพิวเตอร์ยังไม่มี มีแต่โรงหนังท้องถิ่นตั้งสองสามโรง และก็กีฬาท้องถิ่นนี่แหล่ะที่พ่อแม่ชอบพาเราไป ผมชอบบรรยากาศการเชียร์กีฬาข้างสนามมาก มันสนุก ตื่นเต้น เร้าใจ มีส่วนร่วมดี
ส่วนมากเราจะไปดูบาสเก็ตบอลกัน พ่อจะเชียร์บาสอย่างเปิดเผยมาก เหมือนมีคนออกเสียงพากไปด้วย
ท่าทางลีลาออกทั้งร่างกาย มือไม้เท้าเป็นหนึ่งไปทางเดียวกันหมดในช่วงที่ต้องลุ้นสุดๆ
มาตอนหลัง ยิ่งทีวีเป็นสี มีหลายช่อง ตอนนี้มีเคเบิ้ลทีวีอีก การเชียร์กีฬานอกบ้านเลยเกือบจะกลายเป็นอดีตไปเลย
จนกระทั่งเมื่อไม่กี่วันมานี้ น้องสาวโทรหาผม(ตอนที่ผมยังอยู่กรุงเทพ)บอกว่าให้รีบกลับมาดูบาสเก็ตบอลที่เชียงราย พอกลับมาก็ทำตัวเองให้ว่างเพื่อไปดูบาสกับครอบครัว
มันอธิบายไม่ถูกจริงๆว่า ความเรียบง่ายอย่างนี้มันให้ความสุขเพียงใด ต้องขอบคุณคนที่พยายามจัดงานเช่นนี้ขึ้นมา เพื่อให้คนท้องถิ่นได้มาพบกัน แม้ว่าบาสเก็ตบอลจะไม่ใช่กีฬายอดนิยม แต่ในฐานะที่เป็นคนรักบาส ผมคิดว่ากีฬาอะไรก็ได้ที่ทำให้เรามีพื้นที่ทางสังคมร่วมกัน เพื่อทำอะไรสักอย่างที่ไม่ใช่เพียงการแสวงหากำไรแบบเงินตราเท่านั้น บางทีเหงื่อไคลและมิตรภาพก็เป็นกำไรชีวิตที่หาซื้อไม่ได้ แต่ต้องเข้ามามีส่วนร่วมเท่านั้น
No comments:
Post a Comment